آغوش بعضی هــا ...
علم را زیـر سوال می برد !
آنقدر آرامت می کند ...
که هیـچ مُسکنی ...
جــایش را نمی گیرد...
شـعرم ڪــہ تـو بـاشـی
هـم وزن دارم
هـم قـافـیـــہ را نـباخـتــہ ام
مـ ـوهـایـت را که چـنـگ مـیـکـنـی ...
مـــن مـیـــزنـ ـم و قـلـ ـم مـیـــرقـصـد !!
عزیـــــــز مــ ـن آرامـ ـتـر ...
ایــن شـعـر دیــوانـه شــد ...
کـاش مـیـدانـسـتـم
کـیـسـتــــ آن کـه بـرایَـتـــ
دسـتـــ قـلـابـــ مـیـگـیـرد تـا هـر شـبـــ
خـوابـــ از چـشـم هـایَـم بـربـایـی
دیـواری کـوتـاهـتَــر از
خـوابـهــای مَـن نـیـافـتـی . . . ؟!
پای تو که وسط می آید
هم آغوشی
بی معنا میشود
با تو تا آسمان میروم .... !
بلوغ ِ احساسَم
میانِ بازوانِ تو
رویا را ؛ حقیقت ِمحض می کند ،
بمان !
دیوانه ام می کند ..
فکر اینکه ..
زنده زنده ..
نیمی از من را ..
از من جدا کنند..
لطفا ..
تا زنده ام بـــــــــــمان
بیــــراهه هم ..
برای خودش راهیســـت !!
وقتی ...
قــــرار باشد !
مـــرا به تـــــو برساند ..!
شبـــــــیه مه شده بـــــــــودی
نه میــــــــشد در آغوشت گرفــــــت
و نه آنســـــــــــوی تو را دیـــــــد
تنـــــــــــــها میشد در تـــــو گم شد
که شـــــــدم ...
گاهـــی ...
میان وسعــــــــت دستان خالیـــم
حس می کنــم ...
تمــــــــام دار و ندارم نگـاه توســـت....!
مــــاه را
بیشــــتر از همه دوست می داشتی
و حالا
ماه، هر شب
تـــو را به یاد مـــن می آورد
می خواهم فراموشت کنم
اما این مــــاه
با هیچ دســـتمالی
از پنجــــره پــاک نمی شـــود . . .